We hebben een goede buurt. Ik durf mezelf nogal een handige klusser te noemen. Geregeld vraagt men mij om een karweitje bij hen op te knappen. Ik reken een kleine tussenkomst aan. Ik tevreden, zij tevreden, iedereen tevreden. Nu waren het de naaste buren die mijn hulp nodig hadden. De lamp op de overloop ging niet meer aan. De lamp zelf was niet stuk, die hadden ze zelf al gewisseld. Ik beloofde dat ik daags nadien effe zou komen kijken. ’s Morgens toen ik wou aanbellen, kwam de buurman net buiten om naar zijn werk te gaan. Hij liet me binnen en riep naar zijn vrouw dat ik er was. “Mooi”, riep ze terug en ik ging gewapend met mijn gereedschapskoffertje op haar stem af naar de keuken.
Ze overdonderde me met hoe moeilijk en gevaarlijk het wel was om zonder licht op de overloop te komen. Daar had ze best gelijk in, maar ik zou het trachten op te lossen. Met mijn voltmetertje zag ik of er spanning kwam op de lamp. Ik vroeg haar om beneden de schakelaar te verzetten, maar niets, ook niet met de schakelaar boven in andere stand te zetten. Dat wordt zoeken maar ik had het al snel gevonden. De wisselschakelaar boven was stuk. Het was nog zo eentje van het oudere type dat men niet meer vind in de winkels. Dat wordt een nieuwer type maar dan dient ook het stopcontact er onder en in hetzelfde overdekplaatje vervangen te worden. Dat stemt niet met elkaar overeen. Ik zou naar de winkel rijden om een nieuwe schakelaar en nieuw stopcontact met afdekplaatje. Ik vertrok met die boodschap bij haar. Ben op een uurtje terug. Voor ik naar de winkel vertrok, besloot ik toch nog effe in mijn rommelbakken te zoeken of ik er toch geen meer liggen had en ja hoor… soms is het goed om dingen bij te houden. Het zou me een rit naar de winkel besparen. Dus ik weer naar de buren, ik was langs de achterdeur naar buiten gegaan en ging nu ook weer via de achterdeur naar binnen. Ik dacht er niet verder bij na. Ik riep haar naam maar kreeg geen antwoord. Nogmaals en weer niets. Tja in mijn naïviteit ging ik dan maar aan de slag met mijn oude nieuwe schakelaar. Plots…. de buurvrouw kwam naakt de gang op. Wie nu het hards van wie schrok, weet ik niet. Even wisten we geen van beide wat te zeggen. Ik stamelde dat ik een oude schakelaar had gevonden en ik zo niet alles hoefde te vernieuwen. Zij stilzwijgend te luisteren. Ze hield slechts één hand voor haar borst. De rest was vrij te bekijken voor me. Ik liet maar al te graag mijn ogen over haar lichaam glijden. Dan alsof ze plots weer op de wereld kwam, herpakte ze zich. Ze zei gewoon: “Fijn, dan gaat het snel opgelost zijn”. Daarop draaide ze zich om en ging naar hun slaapkamer. Ik keek haar nog na op haar blote poep. Ze deed geen enkel moeite om zich te bedekken. Vanwaar ik het lef haalde, weet ik niet. Ik floot een goedkeurend deuntje. Zij keek nog effe achterom, glimlachte en verdween daarna in de slaapkamer. Dat had me helemaal niet onbewogen gelaten hoor, vooral dat ondeugend lachje toen ze omkeek. Wat bedoelde ze daarmee? Bbrrrr. snel verder doen en uit mijn gedachten zetten. Dat laatste lukte niet al te goed maar ja… het is en blijft je buurvrouw hé? Stel dat je het verkeerd inschat en een poging onderneemt en het dan misloopt… Je moet nog naast elkaar kunnen wonen hé? Maar na enkele minuten, kwam ze uit de slaapkamer en liep schuin voor me de badkamer in, nog steeds naakt. Wat moet men daarvan denken hé? Was dat een regelrechte uitnodiging? Om nog eens goed mijn aandacht te trekken, zei ze nog eens luid: “ik ga een douche nemen”.